نه تنها پاک و نه بدون نشان، بلکه…

مارس 11, 2024 0 نظر 18

در یک یادداشت درونی، جمشید پوراحمد در مورد کاکپیت هواپیما و تغییراتی که در جوامع انسانی رخ داده است، نوشته است. قبلاً همه ما در خانواده‌های خود صندوق‌خانه‌هایی داشتیم که معمولاً حریم خصوصی و اطمینان ما بودند. اما با ورود به دنیای مجازی، این حریم و حفظ ارزش‌ها به خطر افتاده است و به طور کلی ذائقه‌های انسان‌ها تغییر کرده است.

جمشید به یاد دوران کودکی خود با خانواده‌اش و جریان‌هایی که در آن زمان وجود داشتند، اشاره کرده است. او بر برداشت‌های کم ارزش موادی مانند برنجک و نخودچی که اغلب مصرف گذشته داشته اند، تاکید دارد.

درونی‌ترین اتفاقات زندگی و ارتباطات خانوادگی جمشید نیز به تصویر کشیده شده است. او از معنای ارزشمندی که انسان در کمک به دیگران و فداکاری دارد، یاد می‌کند و بر این موضوع تأکید دارد که باید از خلافکاری و بی‌پروایی دوری برداشت. او به داستایوفسکی اشاره کرده و نشان داده که وضعیت امروز ما بستگی به اعمال و رفتارهای ما دارد.

در پایان، جمشید تأملی در مورد سرنوشت انسان‌ها و رفتارهایشان دارد و به قدرت تصمیم‌گیری انسان و انتخاب درست هر فرد اشاره می‌کند. او تاکید دارد که باید از ارزش‌های انسانی و اجتماعی به خوبی حفظ کرد و از انحراف از مسیر صحیح دوری برد.

۷:۲۲یادداشت / جمشید پوراحمدتو کاکپیت هواپیما، دستگاه‌های هدایت پرواز است که همه روی پنلی نصب شده و خلبان هواپیما آن را کنترل می‌کند.در گذشته همه ما در خانه و خانواده کاکپیت داشتیم «همان صندوقخانه» و پنل راهنمای موجودی صندوق خانه شامل بانک، صندوق امانات، انبار آذوقه، بزازی، عطاری و طلا و مسکوکات و قیمتی‌ترین چیزهای دیگر مثل؛ احترام، شرافت، آبرو، گذشت، اتحاد و عطوفت… که خلبان، کمک خلبان و در مواردی مهندس پرواز از کاکپیت خانه خبر داشتند و در زمان مقرر، پرواز زندگی را هدایت می‌کردند.در آن زمان کاکپیت ها مثل یازده سپتامبر، تروریست، اختلاسگر، متجاوز، خیانتکار و دزد خانمان سوز نداشت… دزد داشت، اما دزدهای بامرام و ناچیز خواه!یکی از دزدهای کاکپیت خانه پدری با افتخار من بودم جمشید پوراحمد؛ کسی که به اتفاق خواهر و برادرهای کوچکتر و حتما در غیاب کمک خلبان «مادر»، بعد از عبور رمز، وارد صندوق‌خانه می‌شدیم و در خطرناکترین عملیات، نهایت برداشت‌مان مشتی برنجک، نخودچی و کشمش و یا چند شیرینی احتمالا تاریخ مصرف گذشته بود!با محو شدن صندوق‌خانه‌ها و یکشبه وارد دنیای مجازی شدن! دیگر نه حریم و نه حرمتی به جا مانده… متاسفانه در کرامت انسانی و اجتماعی شدیداً تغییر ذائقه دادیم و با عرض پوزش دریده، بی پروا و وقیح شدیم!چه اتفاقی افتاد که سوگوار زندگی و روزگار دیروز و دچار این تابو، ناهنجاری و به بدعهدی پیوستیم.حاتم طایی برادری داشت که هر روز به مادرش اصرار می‌کرد که من هم می‌توانم حاتم باشم و جای او بشینم و مادر در جواب می‌گفت؛ پسرم تو هرگز نمی‌توانی حاتم باشی و جای او بنشینی! تا اینکه مادر روزی از حاتم طایی تمنا کرد که امروز برادرت جای تو بنشیند و گره مردم گرفتار را رفع و رجوع کند! برادر به جای حاتم نشست و غروب نزد مادر آمد و سرافراز و با افتخار گفت؛ نبودی مادر ببینی که امروز چگونه گره گشایی و گرفتاران مرا دعا می‌کردند. مادر تکه سیم و زری را که از پسرش کمک گرفته بود، به او نشان داد و گفت؛ پسرم دیدی گفتم تو هرگز نمی‌توانی حاتم باشی… تفاوت تو با برادرت حاتم در این است که وقتی حاتم به نیازمندی کمک می‌کند، دست در صندوق و هر میزان زر و سیم بیرون می‌آید، بدون نگاه و براندازی به او می‌بخشد… اما تو هم سیم و زر و هم شخص گرفتار را برانداز می‌کنی! و چنانچه من چادر و برقع نداشتم حتما مرا می‌شناختی!حال امروز که بسیاری از مالکان کشور از سرمایه کشور آنچنان ثروتمند شدند که هزاران حاتم طایی را یکجا خریداری می‌کنند و در زمان یاری و کمک یا در سفرند و یا سفری‌اند و یا خوابزده و چنانچه آفتاب دلخواه‌شان از سمت و سویی که منافع آنها مستتر باشد، تا موجودیت شخص گرفتار را برانداز نکنند و عکس سلفی نگیرند «پس پیدا کنید پرتقال فروش را»!!و در پایان؛ داستایوفسکی و وضعیت امروز ماما هر کسی را طوری می‌کشیمبعضی ها را با گلوله، بعضی ها را با حرف، بعضی ها را با کارهایی که کرده‌ایم، و بعضی‌ها را با کارهایی که تا به امروز برای آنها نکرده ایم و بعضی‌ها را …؟!